Daar ben ik weer! Zoals beloofd met mijn avonturen van de afgelopen weken, waaronder Curacao!

Mijn laatste update over mijn dagelijks leven is alweer een maand geleden en in de tussentijd heb ik veel meegemaakt! Vorige keer vertelde ik dat ik iedere week naar salsa les ga. Ondertussen heb ik iedere week ongeveer een vast schema en ik vind het leuk om dat te hebben. Iedere dinsdagavond heb ik dus salsa les. Ik zit momenteel in de 3^e groep van in totaal 4. Dus ik ben al wat gevorderd en daar ben ik trots op! Op donderdagavonden is er een latin night aan de franse kant waar je vrij salsa, merengue en bachata kan dansen. Daar ben ik nu ook al een keertje of 4 heen geweest en ik vind het heel tof. Op vrijdagavonden ga ik samen met Iris, mijn appartmentencomplex-genootje, naar de zumba en daarna gaan we eventjes zwemmen. In de ochtenden op vrijdagen ben ik op de horse ranch hier niet ver vandaan te vinden. Als mensen mij goed kennen, weten zij dat ik vroeger een typisch paardenmeisje was! En die liefde voor paarden is er nogsteeds! Ik doe er vrijwilligerswerk en mag de paarden poetsen, wassen en ik mag ook rijden. Super leuk natuurlijk. En hier is ook een droom van mij uit gekomen, namelijk zwemmen met paarden! Het was geweldig! Ik heb er een foto’tje van bijgevoegd aan de zijkant! Het weekend na mijn vorige update heb ik de hike naar Pic Paradis gedaan, het was zwaai maar mooi! Het zou natuurlijk niks voor mij wezen als ik niet zou verdwalen dus 3x raden wat er gebeurd is. Laten we het daar maar niet te lang over hebben, haha! Pic Paradis is de hoogste berg van Sint Maarten, namelijk 424 meter. Naast dat stond op mijn wishlist om het eilandje Pinel te bezoeken, wat ik uiteindelijk ook gedaan heb in het weekend van 21 april. Want ja, het weekend bestaat eigenlijk alleen uit de vraag welk strandje je die dag weer gaat bezoeken, en geloof me, wow, wat is dat een struggle! Pinel is een heel klein eilandje maar prachtig mooi! Ik heb hier ook voor het eerst een land schildpad gezien, wat een schatje! Het eiland is zoals ik zei vrij klein. We zijn naar de andere kant van het eiland gehiked en dat duurde misschien een kwartiertje. Blauwe zee, mooi wit strand en palmbomen. Wat wil je nog meer? Het was een prachtige dag! Hierna volgde al snel mijn vakantie naar Curacao, waar ik Kim zou ontmoeten. Ik keek er al enige tijd naar uit. Gewoon weer een bekend gezicht zien en even weer een andere omgeving dan het ondertussen al zo bekende Sint Maarten. Woensdag 24 april vloog ik dan, super spannend maar met heel veel zin! Het vliegtuigje waar ik mee vloog was van Air Antilles, het was een klein wit propeller vliegtuigje met gekleurde bloemetjes op de staart en slechts 12,5 rijen (dus 50 mensen). Het was een leuk vliegtuigje! De eerste anderhalve dag heb ik alleen doorgebracht, totdat Kim kwam. Ik had verwacht dat ik zou gaan huilen maar ik hield mezelf droog! Het was fijn om elkaar weer te zien en die avond zijn we lekker uiteten gegaan en hebben we een paar drankjes gedaan. Aangezien we niet zo heel veel tijd hadden, hadden we alles van tevoren ingepland. Zo zijn we wezen toeren over het eiland en hebben we hierbij de Grote en Kleine Knip bezocht, Cas Abao, Playa Lagun en nog wat andere plekjes. Op een gegeven moment zag ik op de kaart een mangrove staan. En nou, ik weet niet wat er in jullie omgaat als jullie dat woord horen of lezen, maar ik zag een prachtig plaatje voor me met water, mooie bossen en struiken. Dus, we besloten hierheen te gaan. De weg er naartoe was vrij ruig, maar ja, de kaart gaf aan dat we die kant op moesten, dus dan rij je gewoon door. Totdat Kim op een gegeven moment de opmerking maakt dat het pad toch wel vrij smal is en grapt dat dit waarschijnlijk alleen voor quads is. Neejoh, we rijden gewoon door. Tot we op een gegeven moment gewoon écht niet meer verder konden en door hadden dat de opmerking van Kim juist was: het hele pad was dus écht niet bedoeld voor personenauto’s. Oeps. Nou, gelukkig viel de huurauto die we hadden toch al bijna uit elkaar dus die extra krassen van takken en die ene keer dat we de bumper aan de voorkant tegen de grond raakten, maakten ook niks meer uit. Nou goed, na zo’n 20 minuten dit pad eigenwijs door te hebben gereden, zijn we dus maar uitgestapt en besloten we te gaan lopen. En lopen. En lopen.. “Eindelijk, nog 100 meter Kim!” En wat zagen we daar: kíló’s afval wat aangespoeld was, geen water en al helemaal geen mooie bossen of struiken. Het leek een vuilnisbelt. Terwijl we bijna aan het bezwijken waren van de hitte, lieten we langzaam, kijkend naar de bende, bezakken dat we die hele tocht voor niks hadden gemaakt en daar toch wel spijt van hadden. En dan moesten we alles nog terug lopen. Tja, de beweging hadden we voor die dag in ieder geval gehad! De volgende dag hebben we een bezoekje gebracht aan Shete Boca, het nationaal park van Curacao en dat was wél prachtig. Allerlei uitkijkpunten waar het water omhoog wordt geschoten, zoals bijvoorbeeld bij Boca Pistol, of de grot bij Boca Tabla waar je in kan en waar het water vlak onder je doorgaat en vrij ruw is wat ook een heel mooi zicht geeft. Ook de huisjes van Pietermaai konden natuurlijk niet op onze foto’s ontbreken dus ook hier hebben we even een stop gemaakt. We hebben deze dag ook met schildpadden gezwommen bij Playa Piscador, fantastisch! Op een gegeven moment waren er 6 tegeliijk om ons heen! De maandag was onze laatste dag samen voor we ieder weer terug gingen naar ons stagelandje. En wát een dag was die maandag. We hebben een boottocht gemaakt naar Klein Curacao, een klein vlak eilandje wat op anderhalf uur varen zou moeten liggen. Ik ben nog nooit zo blij geweest om weer vast land onder m’n voeten te hebben gehad, want wat een helse boottocht was dat. Velen zullen wel denken dat ik overdrijf, maar de kapitein had zich dus mooi vergist in de ruwheid van de golven die dag. Kim en ik besloten om boven te gaan zitten op het vrij kleine bootje. Hier konden we met 4 mensen zitten. Het scheelde niet veel of midden tijdens de boottocht waren het er nog maar 3 geweest. De golven waren zó vreselijk ruw en zó vreselijk hoog dat we een paar keer echt keihard de lucht in werden gegooid en alle kanten opgleden. De eerste 5 minuten waren we nog aan het gillen omdat het vrij grappig was, maar nadat we na die eerste 5 minuten ook al helemaal doorweekt waren met zout water omdat we slechts een 15 cm hoog schermpje voor ons hadden ter bescherming, werd het steeds minder leuk. De kapitein stond achter ons en had de gehele tijd een hele serieuze blik op zijn gezicht, en terecht. Beter dat hij serieus te werk zou gaan want dit waren geen grappen. Af en toe hoorden we de kapitein dingen zeggen zoals “Oh shit” of dat er nu een grote golf aankwam en dat we ons moesten vasthouden. We werden allemaal een beetje zeeziek, maar konden ons nog vrij goed houden (ik had het te danken aan de primatour). In het midden van de boottocht was er toch nog iets fantastisch, want toen we links naast ons keken, zagen we dolfijnen met de boot mee zwemmen! Niet twee of drie, niet zes, maar een stuk of 10 tot 12 dolijnen!! Wat een geweldig zicht. Ze zwommen een halve minuut lang mee ongeveer naast de boot en ze kwamen zooo dichtbij! Ze sprongen in de lucht en hier en daar en oh het was zo mooi! Helaas hebben we dit niet kunnen vastleggen want onze tassen met spullen waren veilig opgeborgen. Na een boottocht van uiteindelijk 2,5 (!!) uur kwamen we aan. Eindelijk. De zee werd rustiger en we gingen aanleggen. En op dat moment kon ik eindelijk ontspannen en moest ik ook het zakje erbij pakken. Ik was me gedurende de boottocht zo erg aan het concentreren, dat ik me wel misselijk voelde, maar gewoonweg geen tijd had om over te geven. Het klinkt raar, maar zo voelde het echt. Eenmaal aangekomen, spraken we de mensen die beneden op de boot zaten, een stuk of 12 mensen. Blijkbaar hadden wij het boven nog goed gehad want wij kregen van hen te horen dat iedereen elkaar beneden had ondergespogen en dat de hele vloer onder lag. Mooi dat Kim en ik op de terugweg dus weer boven gingen zitten hè. Klein Curacao is ook heel mooi, ik laat de foto’s voor zich spreken! Gelukkig was de terugweg rustiger. Dinsdag was het tijd om weer afscheid te nemen en na 2 uur vertraging te hebben gehad, kwam ik aan op Sint Maarten. Het was die dag van de grote carnaval optocht en wat was die mooi! Iris liep met de optocht mee en zij, maar ook de rest van de mensen zagen er geweldig uit. Mooie kleurrijke kostuums, dansend door de straten. Het ene kostuum groter als het andere. De grote carnaval werd afgesloten met de Bacchanal Sunday in de Carnival Village. En of ik hier heen moest! Ik wist niet heel goed wat ik moest verwachten; ik had dingen gehoord over water, schuim en kleuren ofzo. Wist ik veel dat ik een uur na entree blauwe, roze en groen zou zien en doorweekt zou zijn van de liters water die ze met kanonnen aan het spuiten waren! De volgende dag moest ik weer gewoon werken en tja, die verf ging na 1x wassen niet direct eraf dus ik kwam aan met nog wat groene en roze plukken haar en ook mijn arm was na al het schrobben nog niet helemaal schoon. Het heeft me uiteindelijk 3x douchen gekost voor alles eruit was. Maar het was het zeker waard! Het was een lekker avondje Soca en Dancehall!

Ik zie dat ik alweer behoorlijk wat getypt heb. Ik zal het hierbij laten. Respect voor degenen die het helemaal hebben af gelezen! Hopelijk vonden jullie het weer een leuk verhaaltje.

Groetjes!