Hoi allemaal!

Het is een tijdje terug dat ik jullie een update heb gegeven over hoe het hier is. Inmiddels ben ik ook verhuisd. In het eerste appartement zat ik gewoonweg niet op mijn plek en ik voelde mij niet fijn, ik was niet gelukkig. Ik zit nu in een complex met 3 super lieve en leuke andere studenten en ik heb mijn eigen plekje, iets wat ik eerst ook niet had aangezien ik de ruimte met iemand anders moest delen. Ik kan mijzelf nu terugtrekken wanneer ik daar behoefte aan heb en dat accepteren ze hier ook gewoon. Het is zo een fijn gevoel om hier te wonen. Ik kan nu eindelijk zeggen dat ik na een lange dag op werk blij ben om thuis te komen. Want ja, thuis, zo kan ik het nu wel noemen. Ik begin ook steeds meer te wennen aan het leven hier. Eigenlijk is het voor mij na de verhuizing al vrij snel normaal geworden, hoe raar dat ook klinkt. Door de weeks een local maar in de weekenden een toerist!

Want ik heb veel leuke dingen meegemaakt in de weekenden hier. Zo ben ik afgelopen weekend naar een verlaten resort geweest. Het heet La Belle Creole en sinds orkaan Louis in 1995 is het niet meer in gebruik. Alsof de schade hiervan nog niet genoeg was, raasde in 2017 orkaan Irma er ook nog doorheen, met als gevolg dat het er steeds heftiger uit ziet. Je ziet nog hotel kamers, waar de ramen uit zijn gerukt, of soms zelfs de kozijnen. Daken zitten er op willekeurige plekken nog op, maar er zitten veel gaten in. Papieren liggen overhoop bij de receptie, en ook in andere kantoren liggen nog oude rijkdommen. Tijdschriften uit 1993, een fotoboek van kinderen met de kerstman, kluizen in de hotelkamers en hier en daar nog in de wind wapperende gordijnen die voor de ooit intacte ramen hingen. Kijk voor een sfeer impressie in het nieuwe foto album wat ik gemaakt heb hier rechts. Tevens heb ik afgelopen zondag een 3 uur durende hike gedaan, de hike van Anse-Marcel. Je komt dan bij een verlaten strandje terecht, en of het verlaten was, want wij waren de enigen! Heel mooi, maar een hele zware tocht. Toch raad ik het iedereen aan om te doen mocht je ooit op Sint Maarten komen. De carnaval is hier ook begonnen, en zo is er iedere vrijdag een Jump Up Parade. Carnaval begint hier eind maart en duurt tot begin mei. Anderhalve maand carnaval dus! De Jump Up’s zijn optochten met grote trucks waar DJ’s en bands muziek in spelen. Er is iedere vrijdag een andere route uitgestippeld en zo gaan de trucks dan met massa’s mensen achter zich aan dansend het eiland over. En wat een gezelligheid! Voor mijn vertrek heb ik via via een stel leren kennen, een super aardige man en vrouw. Hun (schoon)dochter woont hier op het eiland en ze hadden me aangeboden om als ze hier ook zouden zijn, in april, mij een rondleiding over het eiland te geven. En ze hebben belofte gehouden! Het was super mooi en ik heb echt een gezellige dag met hen gehad. Het zijn twee super aardige mensen en ik ben blij dat ik hen heb ontmoet. Verder was er het laatste weekend van maart een pool party in Loterie Farm. Dat is een prachtig park aan de Franse kant waar je kan ziplinen en lekker van de zwembaden kan genieten tussen de palmbomen en leguanen. Elke laatste zaterdag van de maand is er een grote pool party. Ik vond het geweldig om meegemaakt te hebben en ik kijk dan ook al uit naar de eerstvolgende die ik kan meemaken! Maar eerst breng ik nog een bezoekje aan Curaçao. Ik heb eind april anderhalve week vakantie waarvan ik 6 dagen naar Curaçao ga. Heel leuk natuurlijk en wat het nog leuker maakt is dan Kim uit Peru over komt voor enkele daagjes! Het is een fijn gevoel om iemand weer te zien waar je je fijn bij voelt nadat je al een vrij lange periode “alleen” in het buitenland zit met onbekende mensen. Ik heb er enorm zin in en ik kijk er echt naar uit. Tevens bedenk ik me net dat ik jullie nog niet heb laten weten dat ik iedere dinsdagavond naar salsa les ga, in een club genaamd Soggy Dollar. Het is er altijd super gezellig en het wordt iedere les moeilijker en het voelt altijd echt alsof je gesport hebt als het klaar is. We leren de Cubaanse salsa hier en ik kijk elke week naar de dinsdagavonden uit!

Ik wil jullie nu even meenemen naar iets heftigs wat ik vandaag heb meegemaakt. Ik wil het hier morgen ook even met mijn begeleidster over hebben, want het doet me nog steeds veel. Ik heb een casus in mijn hoofd mee naar huis genomen in plaats van werk op werk te laten. Eén van de belangrijkste regels in Social Work: houdt werk en privé gescheiden. Vandaag kwam er een jonge moeder met haar 4 jarige zoontje naar ons kantoor om om hulp te vragen. Zij had geen werk en als gevolg daarvan geen geld om voor eten en drinken voor haar en haar zoontje te zorgen. Haar zoontje had al 2 dagen lang niet gegeten. Sinds orkaan Irma (september 2017) heeft ze tevens geen dak meer boven haar hoofd en sinds toen leeft ze hier en daar bij vrienden en familie. Maar die bron is langzamerhand ook uitgeput. Immers, de meesten op dit eiland zijn niet bepaald rijk en wanneer er ineens 2 mondjes extra te voeden zijn, lopen de kosten snel op voor iemand die daar niet op had gerekend. Dit kan je niet lang volhouden, ondanks de band die je hebt met diegene. Op het eiland bestaat geen voedselbank of een moeder kind opvang. Deze vrouw is geboren op een ander eiland en heeft geen legale papieren om hier op Sint Maarten te verblijven, wat maakt dat werk vinden moeilijk is voor haar. Daarnaast heeft ze lichamelijke klachten waardoor ze ook beperkt is in werk. Vader betaalt geen alimentatie voor het kind en kindertoeslagen etc bestaan niet op dit deel van het eiland. Hij heeft werk, geld en een dak boven zijn hoofd. Maar moeder en zoon helpen? Nee, geen sprake van. Vader laat de jonge moeder weten dat ze maar de prostitutie in moet gaan om voor haar zoontje te kunnen zorgen. Moeder heeft bij ons letterlijk de volgende zin uitgesproken: “Pak mijn kind alsjeblieft af en zorg dat het ergens terecht komt waar het te eten krijgt. Ik red mijzelf wel maar pak mijn kind alsjeblieft weg.” En deze woorden hebben me geraakt. We zijn met haar naar de Raad voor de Kinderbescherming geweest, om te vragen om een maatregel zodat zoontje in een kinderopvangtehuis geplaatst kan worden. Deze plaatsing kan namelijk alleen wanneer er een OTS (ondertoezichtstelling) van het kind is uitgesproken door de Rechter. Echter, de Raad voor de Kinderbescherming zit met de vraag: “Maar wie zegt dat moeder over 6 maanden (duur van de OTS) wel een dak boven haar hoofd heeft en inkomen om eten te kopen? En wie gaat de kosten van het kind in de opvang betalen? Nee, hier kunnen wij niet aan beginnen.” Hoewel in de jeugdzorg het kind, diens opvoeding en diens veiligheid centraal zou moeten staan, wordt dit hier aan de laars gelapt. Het voelt steeds meer alsof hulpverleners hier op het eiland doen en laten waar ze zin in hebben. Moeder komt vrijwillig aankloppen dat het niet goed met het kind gaat, ze mishandelt het niet maar er is sprake van verwaarlozing uit onmacht. En wat doet jeugdzorg hier? Hun hoofd omdraaien alsof er niks aan de hand is. Wij hebben voor moeder en zoon wat te eten gekocht en wat drinken, maar meer konden we nu niet voor ze betekenen. Niet alleen ik, maar ook mijn collega’s waren hier boos over. Dit soort casussen zouden niet moeten kunnen. Ik begin me steeds verwender te voelen als ik kom met oplossingen welke ik ken vanuit Nederland, maar welke ze op het eiland hier niet hebben. Moeder en zoontje staan weer op straat. Maar we geven niet op. We blijven zorgmeldingen sturen naar de Raad voor de Kinderbescherming (tevens algemeen meldpunt kindermishandeling hier op het eiland). Dat is het enige wat we voor nu kunnen doen.

Ik wens jullie voor nu een fijne nachtrust verder, want het is midden in de nacht bij jullie in Nederland. Ik heb rechts weer wat fotootjes toegevoegd, hoop dat jullie ze leuk vinden!

Groetjes!