Hoi allemaal!

Bij deze weer een kleine update van hoe het met mij gaat hier op Sint Maarten, ik zit er namelijk inmiddels alweer anderhalve week. Deze week ben ik begonnen met mijn stage en het eerste wat ik erover wil zeggen is dat ik súper lieve collega’s heb! Ze willen me aan alle kanten helpen en staan open voor wat ik hen te vertellen heb ....of hoe ik over de cliëntgesprekken denk. Dat is hier namelijk wel een dingetje en ik moet zeggen dat ik enorm geschrokken was over het eerste cliëntgesprek waar ik bij zat. Ik wil jullie een klein stukje uit mijn logboek laten lezen hierover:

“De jongen werd door de directrice uitgescholden, gekleineerd en vernederd. Ze zei hem letterlijk dat hij niets waard was. Er werd geen positief puntje genoemd en het gesprek was alleen maar negatief. Ik bespeurde een agressieve houding bij de directrice tegenover de leerling (…) ”

De situatie was namelijk als volgt: de gezinsvoogd van de leerling in kwestie moest naar school komen voor een gesprek met de schoolmaatschappelijk werker, de directrice en het kind zelf. De minderjarige zou namelijk van school worden getrapt terwijl dat deze school de laatste mogelijkheid voor hem zou zijn vanwege eerdere misdragingen. Het zou dus betekenen dat deze 14 jarige jongen geen middelbare school diploma meer zou kunnen halen met alle gevolgen voor in de toekomst van dien. De jongen zou regelmatig vechten op school, docenten bedreigen met messen, stenen gooien naar anderen en respectloos gedrag vertonen tegenover autoriteiten. Ik moet eerlijk toegeven, dat dit laatste mij niet verbaasd als je ziet hoe de directrice met hem om gaat. Mijn collega vertelde mij achteraf dat deze benaderingswijze normaal is in de Caraïben en ik hier simpel weg gezegd maar aan moest wennen, want verandering, dat zou niet mogelijk zijn. Ik schrok mij echt rot hiervan. Ik hield mijn hart vast voor het eerstvolgende cliëntgesprek welke de dag later zou volgen. Op een andere school weliswaar, dus ik had hoop dat dit anders zou verlopen. En jawel, gelukkig. Deze directrice had een rustige, vriendelijke en (voor ons Nederlanders) normale benaderingswijze. Ik was opgelucht, want dit betekende voor mij dat het gedrag van de eerste directrice dus écht niet normaal was. Voor mij betekent dit ook dat ik steviger in mijn schoenen zou staan mocht ik hier wat van zeggen als ik haar weer zie en zij opnieuw agressief in het gesprek is. Want dat is de vraag die mij het meest gesteld is wanneer ik dit verhaal aan vrienden of familie vertelde: wat heb ik gedaan? Heb je er toen iets van gezegd? Het antwoord hierop is nee. Nee, ik heb er niks van gezegd. Mijn collega was de gespreksleider en dit was het allereerste gesprek waar ik bij aanwezig was. Ik was er meer als observant aanwezig. Ik voelde mij op dat moment te verbaasd en geschokt over wat ik waarnam en te onzeker omdat ik niet actief meedeed aan het gesprek, dat ik er niets van heb gezegd. Het is de bedoeling dat ik over vrij korte tijd al zelf een caseload ga aanmaken, en ik heb er een wens / doel van gemaakt voor mijzelf om de directrice aan te spreken op haar gedrag mocht dit een volgende keer weer voorkomen. Ik vind niet dat schreeuwen en agressief gedrag vertonen ten goede komt aan een minderjarige welke zich in een problematische situatie bevind. Hiernaast heb ik ook verschillen gemerkt in de situatie rondom school, en daarmee bedoel ik hoe de school erbij staat en hoe mensen binnen komen. De scholen die ik tot nu toe heb gezien staan onder bewaking van enkele beveiligers, welke het op slot zittende hek voor je open maken mocht je een geldige reden hebben om binnen te komen. Je moet ten allen tijde legitimatie bijhouden, want jouw bezoek aan de school wordt geregistreerd, met tijdstip van binnenkomst en tijdstip van vertrek. Leerlingen komen niet binnen wanneer zij geen uniform aan hebben en worden ten allen tijde gefouilleerd door een van de beveiligers op mobiele telefoons en eventuele wapens. Het is niet dat ik me hier onveilig door voelde, maar het was een opvallend gegeven wat we in Nederland niet op een middelbare school tegen komen. Nou, genoeg over mijn stage, want ik heb ook leuke dingen meegemaakt en dit is wel het belangrijkste wat ik wilde vertellen over mijn stageplaats.

Zaterdag ben ik door een collega meegenomen naar de Franse kant van het eiland en oohhh wat zit ik toch op een mooi eiland! We hebben bijvoorbeeld een bezoekje gebracht aan de markt in Marigot, we zijn naar Fort Amsterdam geweest waar nog kanonnen staan van vroeger en ik heb de schade van orkaan Irma, welke in september 2017 over het eiland raasde, goed kunnen zien. Woningen, winkelketens, palmbomen; ze zijn nog niet allemaal zoals het hoort. Ik heb huizen gezien waarvan de deuren eruit waren gerukt, de ramen en kozijnen zaten er niet meer in en de dakplaten lagen er of helemaal af of gedeeltelijk. Op sommige plekken is er nog weinig aandacht besteed aan de wederopbouw, maar ik heb respect voor de moeite die de locals doen om het weer zoals vanouds te maken. De collega die mij rondleidde deze dag, vertelde mij ook uitgebreid over hoe zij de orkaan heeft meegemaakt, en ik kreeg er kippenvel van. En zij is niet de enige die haar verhaal erover kwijt wil. Ondertussen heb ik al meerdere mensen ontmoet welke uit zichzelf begonnen te vertellen over hoe zij de orkaan hebben overleefd. Ik raakte aan de praat met een vrouw welke naast mij zwom in de zee (echt heel random) en ineens kwamen we op de ingrijpende gebeurtenis van bijna twee jaar terug. Zij vertelde hoe haar man uit het huis werd meegesleurd en moest zwemmen voor zijn leven om te kunnen overleven. En ik heb hem gezien, deze sterke man leeft gelukkig nog. Ik heb in de afgelopen tijd nog nooit zoveel kippenvel gehad als deze afgelopen dagen dat ik op het eiland ben en deze verhalen hoor. Ik moet zeggen dat ik nog geen foto’s heb gemaakt van de verwoestingen van Irma, maar het hoort bij het eiland en deze zullen dan ook nog volgen.

Tot slot ben ik er deze week aan herinnerd hoe rijk ik wel niet ben. Rijk door de lieve ouders die ik heb die ik eindelijk eens via videobellen gezien heb na anderhalve week! Ik was blij hen te zien en het deed me echt goed. Ik heb ook mijn kat Minoes gezien en ik mis haar ook heel erg. Rijk ben ik ook door haar. Ze is echt een schat en ik vond het fijn om te zien dat ze het goed deed, want hier maakte ik mij zorgen over. Ik hoop mijn opa en oma nog eens te spreken via videobellen en mijn vriendinnen, want ook deze lieve mensen maken mij gelukkig. Het netwerk is hier niet altijd even goed, waardoor het niet altijd soepel gaat. Het beeld loopt vaak vast of het geluid doet het niet. Daarom zijn de momenten van elkaar zien uniek.

Lieve lezers, mijn verhaal voor deze week zit er weer op!

Ik hoop dat jullie het een leuk verhaal vonden en de toegevoegde foto’s waarderen!

Groetjes en liefs!