Tijd voor vakantie!

Daar ben ik weer! Zoals beloofd met mijn avonturen van de afgelopen weken, waaronder Curacao!

Mijn laatste update over mijn dagelijks leven is alweer een maand geleden en in de tussentijd heb ik veel meegemaakt! Vorige keer vertelde ik dat ik iedere week naar salsa les ga. Ondertussen heb ik iedere week ongeveer een vast schema en ik vind het leuk om dat te hebben. Iedere dinsdagavond heb ik dus salsa les. Ik zit momenteel in de 3^e groep van in totaal 4. Dus ik ben al wat gevorderd en daar ben ik trots op! Op donderdagavonden is er een latin night aan de franse kant waar je vrij salsa, merengue en bachata kan dansen. Daar ben ik nu ook al een keertje of 4 heen geweest en ik vind het heel tof. Op vrijdagavonden ga ik samen met Iris, mijn appartmentencomplex-genootje, naar de zumba en daarna gaan we eventjes zwemmen. In de ochtenden op vrijdagen ben ik op de horse ranch hier niet ver vandaan te vinden. Als mensen mij goed kennen, weten zij dat ik vroeger een typisch paardenmeisje was! En die liefde voor paarden is er nogsteeds! Ik doe er vrijwilligerswerk en mag de paarden poetsen, wassen en ik mag ook rijden. Super leuk natuurlijk. En hier is ook een droom van mij uit gekomen, namelijk zwemmen met paarden! Het was geweldig! Ik heb er een foto’tje van bijgevoegd aan de zijkant! Het weekend na mijn vorige update heb ik de hike naar Pic Paradis gedaan, het was zwaai maar mooi! Het zou natuurlijk niks voor mij wezen als ik niet zou verdwalen dus 3x raden wat er gebeurd is. Laten we het daar maar niet te lang over hebben, haha! Pic Paradis is de hoogste berg van Sint Maarten, namelijk 424 meter. Naast dat stond op mijn wishlist om het eilandje Pinel te bezoeken, wat ik uiteindelijk ook gedaan heb in het weekend van 21 april. Want ja, het weekend bestaat eigenlijk alleen uit de vraag welk strandje je die dag weer gaat bezoeken, en geloof me, wow, wat is dat een struggle! Pinel is een heel klein eilandje maar prachtig mooi! Ik heb hier ook voor het eerst een land schildpad gezien, wat een schatje! Het eiland is zoals ik zei vrij klein. We zijn naar de andere kant van het eiland gehiked en dat duurde misschien een kwartiertje. Blauwe zee, mooi wit strand en palmbomen. Wat wil je nog meer? Het was een prachtige dag! Hierna volgde al snel mijn vakantie naar Curacao, waar ik Kim zou ontmoeten. Ik keek er al enige tijd naar uit. Gewoon weer een bekend gezicht zien en even weer een andere omgeving dan het ondertussen al zo bekende Sint Maarten. Woensdag 24 april vloog ik dan, super spannend maar met heel veel zin! Het vliegtuigje waar ik mee vloog was van Air Antilles, het was een klein wit propeller vliegtuigje met gekleurde bloemetjes op de staart en slechts 12,5 rijen (dus 50 mensen). Het was een leuk vliegtuigje! De eerste anderhalve dag heb ik alleen doorgebracht, totdat Kim kwam. Ik had verwacht dat ik zou gaan huilen maar ik hield mezelf droog! Het was fijn om elkaar weer te zien en die avond zijn we lekker uiteten gegaan en hebben we een paar drankjes gedaan. Aangezien we niet zo heel veel tijd hadden, hadden we alles van tevoren ingepland. Zo zijn we wezen toeren over het eiland en hebben we hierbij de Grote en Kleine Knip bezocht, Cas Abao, Playa Lagun en nog wat andere plekjes. Op een gegeven moment zag ik op de kaart een mangrove staan. En nou, ik weet niet wat er in jullie omgaat als jullie dat woord horen of lezen, maar ik zag een prachtig plaatje voor me met water, mooie bossen en struiken. Dus, we besloten hierheen te gaan. De weg er naartoe was vrij ruig, maar ja, de kaart gaf aan dat we die kant op moesten, dus dan rij je gewoon door. Totdat Kim op een gegeven moment de opmerking maakt dat het pad toch wel vrij smal is en grapt dat dit waarschijnlijk alleen voor quads is. Neejoh, we rijden gewoon door. Tot we op een gegeven moment gewoon écht niet meer verder konden en door hadden dat de opmerking van Kim juist was: het hele pad was dus écht niet bedoeld voor personenauto’s. Oeps. Nou, gelukkig viel de huurauto die we hadden toch al bijna uit elkaar dus die extra krassen van takken en die ene keer dat we de bumper aan de voorkant tegen de grond raakten, maakten ook niks meer uit. Nou goed, na zo’n 20 minuten dit pad eigenwijs door te hebben gereden, zijn we dus maar uitgestapt en besloten we te gaan lopen. En lopen. En lopen.. “Eindelijk, nog 100 meter Kim!” En wat zagen we daar: kíló’s afval wat aangespoeld was, geen water en al helemaal geen mooie bossen of struiken. Het leek een vuilnisbelt. Terwijl we bijna aan het bezwijken waren van de hitte, lieten we langzaam, kijkend naar de bende, bezakken dat we die hele tocht voor niks hadden gemaakt en daar toch wel spijt van hadden. En dan moesten we alles nog terug lopen. Tja, de beweging hadden we voor die dag in ieder geval gehad! De volgende dag hebben we een bezoekje gebracht aan Shete Boca, het nationaal park van Curacao en dat was wél prachtig. Allerlei uitkijkpunten waar het water omhoog wordt geschoten, zoals bijvoorbeeld bij Boca Pistol, of de grot bij Boca Tabla waar je in kan en waar het water vlak onder je doorgaat en vrij ruw is wat ook een heel mooi zicht geeft. Ook de huisjes van Pietermaai konden natuurlijk niet op onze foto’s ontbreken dus ook hier hebben we even een stop gemaakt. We hebben deze dag ook met schildpadden gezwommen bij Playa Piscador, fantastisch! Op een gegeven moment waren er 6 tegeliijk om ons heen! De maandag was onze laatste dag samen voor we ieder weer terug gingen naar ons stagelandje. En wát een dag was die maandag. We hebben een boottocht gemaakt naar Klein Curacao, een klein vlak eilandje wat op anderhalf uur varen zou moeten liggen. Ik ben nog nooit zo blij geweest om weer vast land onder m’n voeten te hebben gehad, want wat een helse boottocht was dat. Velen zullen wel denken dat ik overdrijf, maar de kapitein had zich dus mooi vergist in de ruwheid van de golven die dag. Kim en ik besloten om boven te gaan zitten op het vrij kleine bootje. Hier konden we met 4 mensen zitten. Het scheelde niet veel of midden tijdens de boottocht waren het er nog maar 3 geweest. De golven waren zó vreselijk ruw en zó vreselijk hoog dat we een paar keer echt keihard de lucht in werden gegooid en alle kanten opgleden. De eerste 5 minuten waren we nog aan het gillen omdat het vrij grappig was, maar nadat we na die eerste 5 minuten ook al helemaal doorweekt waren met zout water omdat we slechts een 15 cm hoog schermpje voor ons hadden ter bescherming, werd het steeds minder leuk. De kapitein stond achter ons en had de gehele tijd een hele serieuze blik op zijn gezicht, en terecht. Beter dat hij serieus te werk zou gaan want dit waren geen grappen. Af en toe hoorden we de kapitein dingen zeggen zoals “Oh shit” of dat er nu een grote golf aankwam en dat we ons moesten vasthouden. We werden allemaal een beetje zeeziek, maar konden ons nog vrij goed houden (ik had het te danken aan de primatour). In het midden van de boottocht was er toch nog iets fantastisch, want toen we links naast ons keken, zagen we dolfijnen met de boot mee zwemmen! Niet twee of drie, niet zes, maar een stuk of 10 tot 12 dolijnen!! Wat een geweldig zicht. Ze zwommen een halve minuut lang mee ongeveer naast de boot en ze kwamen zooo dichtbij! Ze sprongen in de lucht en hier en daar en oh het was zo mooi! Helaas hebben we dit niet kunnen vastleggen want onze tassen met spullen waren veilig opgeborgen. Na een boottocht van uiteindelijk 2,5 (!!) uur kwamen we aan. Eindelijk. De zee werd rustiger en we gingen aanleggen. En op dat moment kon ik eindelijk ontspannen en moest ik ook het zakje erbij pakken. Ik was me gedurende de boottocht zo erg aan het concentreren, dat ik me wel misselijk voelde, maar gewoonweg geen tijd had om over te geven. Het klinkt raar, maar zo voelde het echt. Eenmaal aangekomen, spraken we de mensen die beneden op de boot zaten, een stuk of 12 mensen. Blijkbaar hadden wij het boven nog goed gehad want wij kregen van hen te horen dat iedereen elkaar beneden had ondergespogen en dat de hele vloer onder lag. Mooi dat Kim en ik op de terugweg dus weer boven gingen zitten hè. Klein Curacao is ook heel mooi, ik laat de foto’s voor zich spreken! Gelukkig was de terugweg rustiger. Dinsdag was het tijd om weer afscheid te nemen en na 2 uur vertraging te hebben gehad, kwam ik aan op Sint Maarten. Het was die dag van de grote carnaval optocht en wat was die mooi! Iris liep met de optocht mee en zij, maar ook de rest van de mensen zagen er geweldig uit. Mooie kleurrijke kostuums, dansend door de straten. Het ene kostuum groter als het andere. De grote carnaval werd afgesloten met de Bacchanal Sunday in de Carnival Village. En of ik hier heen moest! Ik wist niet heel goed wat ik moest verwachten; ik had dingen gehoord over water, schuim en kleuren ofzo. Wist ik veel dat ik een uur na entree blauwe, roze en groen zou zien en doorweekt zou zijn van de liters water die ze met kanonnen aan het spuiten waren! De volgende dag moest ik weer gewoon werken en tja, die verf ging na 1x wassen niet direct eraf dus ik kwam aan met nog wat groene en roze plukken haar en ook mijn arm was na al het schrobben nog niet helemaal schoon. Het heeft me uiteindelijk 3x douchen gekost voor alles eruit was. Maar het was het zeker waard! Het was een lekker avondje Soca en Dancehall!

Ik zie dat ik alweer behoorlijk wat getypt heb. Ik zal het hierbij laten. Respect voor degenen die het helemaal hebben af gelezen! Hopelijk vonden jullie het weer een leuk verhaaltje.

Groetjes!

Taking care of myself doesn't mean "me first", it means "me too" ❤️

Hoihoi!

Alweer 4 weken geleden dat ik een update heb geplaatst en wat vliegt de tijd toch voorbij. Inmiddels zit ik ook op de helft van mijn avontuur en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik het jammer vind. Afgezien van het weerzien met mijn geliefden kijk ik er niet naar uit om weer naar Nederland te gaan. Ik ben gewend geraakt aan het wonen op Sint Maarten en het is gewoon zo mooi hier. Als ik alleen nog maar denk om weer in het kille koude Nederland te komen met de (over het algemeen) minder vriendelijke mensen en de minder mooie natuur, dan probeer ik nog meer te genieten van mijn tijd hier. En dat doe ik al ultiem. Doordeweeks ben ik lekker aan het werk en ik heb het naar mijn zin. Ik krijg steeds meer mijn eigen verantwoordelijkheden en ondertussen draai ik 2 casussen helemaal volledig. Binnenkort heb ik een huisbezoek ingepland staan waar ik alleen naartoe ga. Ik vind het spannend, maar heel uitdagend en ik voel mij toch ook trots als ik dat straks gedaan heb en die ervaring ook weer heb. Dan zal ik een volgende keer sneller alleen op huisbezoeken durven. In mijn vorige blog updates liet ik jullie weten dat ik soms wat problemen heb op stage wanneer het gaat om het zogenaamde afstand – nabijheid. Ik neigde ernaar om thuis nog over nare dingen van stage te piekeren en dat is één van de dingen die ik absoluut niet wil. Het gaat nu veel beter en ik moet zeggen dat ik dingen wat beter van me af kan laten. Ik heb er laatst een heel goed gesprek met mijn lieve collega over gevoerd. Zij snapt mij heel goed en ze luistert ook echt naar me en is er voor me als er iets is, ook al zou het ’s nachts zijn, zo bood ze me in het begin van mijn stageperiode al aan. Ik heb van haar geleerd om aan mijzelf te denken. Als je aangrijpende dingen uit je werkveld meeneemt, dan vreet dat je op en maak je jezelf kapot. Als iemand nu aan mij zou vragen hoe ik ermee om ga, dan zal ik zeggen dat ik van mezelf hou en dat ik niets of niemand dat kapot laat maken. Als ik met elk klein (of groot) dingetje zou zitten, dan zou het niet goed gaan. Ik vind de Engelse verwoording beter overkomen en dat is dan ook wat ik daadwerkelijk in mijn hoofd laat omgaan als ik merk dat ik ergens mee zit:

“I love myself. I love Samantha and I have to care for myself and I am not doing that by worrying about the things that I can not control. If I would be bothered by every little thing that happens in the world or with my clients, then I would not love myself, because that would mean I am slowly destroying myself. I can not fix anything that is not here on the island, I have to work with the things we have. I can not control how people behave, it’s up to them. The only thing I can do is plant a little seed in everyone who is my client. Some seeds will grow fast, because they get noticed and they get attention; the water. Some seeds will not grow immediately, but at least you planted it. It will always stay there and maybe some day, some day, it will get noticed again and it will finally grow. Some seeds take longer to develop themselves, but it’s all I can do for now. I do the best I can in the circumstances we live in on Sint Maarten.
I love myself and I have to take for myself.”

Mijn collega heeft mij tot dit inzicht en deze gedachte gebracht en ik vind het mooi, want het klopt helemaal. Wie weet heeft deze gedachte enkelen van jullie ook geïnspireerd. Het geldt niet alleen voor ons Social Workers, ons hulpverleners, maar ik denk dat je het ook in het dagelijks leven kan toepassen. Er zijn vast dingen die je tegen vrienden, familie of wellicht vreemden op straat zegt, die goed bedoeld zijn voor hen, als een soort advies. Wat zij ermee doen, is aan hen. At least heb jij gedaan wat je kon, een zaadje geplant. Of zij dat zaadje laten uitkomen en er wat mee doen, is aan hen.

Ik wilde dit even met jullie delen. Ik zal een dezer dagen een update geven over hoe mijn leven hier verder is, want ik heb naast Sint Maarten nog een ander land bezocht wat ik van mijn bucketlist kan afstrepen: ik ben namelijk op vakantie in Curaçao geweest! Ben je benieuwd hoe dat was? Hou dan mijn pagina in de gaten en mocht je je nog niet hebben aangemeld via de mailing lijst, kan je dat hier aan de rechterkant doen! Ik zal jullie in het volgende verhaaltje ook even op de hoogte stellen van welke eiland struggles we hier toch hebben, want och, wat hebben we het soms toch zwaar hier! Benieuwd? Dan zie ik je snel!

Groetjes en kusjes aan mijn papa, mama, oma, opa en vrienden

xxxx

Doordeweeks een local en in de weekenden een toerist...

Hoi allemaal!

Het is een tijdje terug dat ik jullie een update heb gegeven over hoe het hier is. Inmiddels ben ik ook verhuisd. In het eerste appartement zat ik gewoonweg niet op mijn plek en ik voelde mij niet fijn, ik was niet gelukkig. Ik zit nu in een complex met 3 super lieve en leuke andere studenten en ik heb mijn eigen plekje, iets wat ik eerst ook niet had aangezien ik de ruimte met iemand anders moest delen. Ik kan mijzelf nu terugtrekken wanneer ik daar behoefte aan heb en dat accepteren ze hier ook gewoon. Het is zo een fijn gevoel om hier te wonen. Ik kan nu eindelijk zeggen dat ik na een lange dag op werk blij ben om thuis te komen. Want ja, thuis, zo kan ik het nu wel noemen. Ik begin ook steeds meer te wennen aan het leven hier. Eigenlijk is het voor mij na de verhuizing al vrij snel normaal geworden, hoe raar dat ook klinkt. Door de weeks een local maar in de weekenden een toerist!

Want ik heb veel leuke dingen meegemaakt in de weekenden hier. Zo ben ik afgelopen weekend naar een verlaten resort geweest. Het heet La Belle Creole en sinds orkaan Louis in 1995 is het niet meer in gebruik. Alsof de schade hiervan nog niet genoeg was, raasde in 2017 orkaan Irma er ook nog doorheen, met als gevolg dat het er steeds heftiger uit ziet. Je ziet nog hotel kamers, waar de ramen uit zijn gerukt, of soms zelfs de kozijnen. Daken zitten er op willekeurige plekken nog op, maar er zitten veel gaten in. Papieren liggen overhoop bij de receptie, en ook in andere kantoren liggen nog oude rijkdommen. Tijdschriften uit 1993, een fotoboek van kinderen met de kerstman, kluizen in de hotelkamers en hier en daar nog in de wind wapperende gordijnen die voor de ooit intacte ramen hingen. Kijk voor een sfeer impressie in het nieuwe foto album wat ik gemaakt heb hier rechts. Tevens heb ik afgelopen zondag een 3 uur durende hike gedaan, de hike van Anse-Marcel. Je komt dan bij een verlaten strandje terecht, en of het verlaten was, want wij waren de enigen! Heel mooi, maar een hele zware tocht. Toch raad ik het iedereen aan om te doen mocht je ooit op Sint Maarten komen. De carnaval is hier ook begonnen, en zo is er iedere vrijdag een Jump Up Parade. Carnaval begint hier eind maart en duurt tot begin mei. Anderhalve maand carnaval dus! De Jump Up’s zijn optochten met grote trucks waar DJ’s en bands muziek in spelen. Er is iedere vrijdag een andere route uitgestippeld en zo gaan de trucks dan met massa’s mensen achter zich aan dansend het eiland over. En wat een gezelligheid! Voor mijn vertrek heb ik via via een stel leren kennen, een super aardige man en vrouw. Hun (schoon)dochter woont hier op het eiland en ze hadden me aangeboden om als ze hier ook zouden zijn, in april, mij een rondleiding over het eiland te geven. En ze hebben belofte gehouden! Het was super mooi en ik heb echt een gezellige dag met hen gehad. Het zijn twee super aardige mensen en ik ben blij dat ik hen heb ontmoet. Verder was er het laatste weekend van maart een pool party in Loterie Farm. Dat is een prachtig park aan de Franse kant waar je kan ziplinen en lekker van de zwembaden kan genieten tussen de palmbomen en leguanen. Elke laatste zaterdag van de maand is er een grote pool party. Ik vond het geweldig om meegemaakt te hebben en ik kijk dan ook al uit naar de eerstvolgende die ik kan meemaken! Maar eerst breng ik nog een bezoekje aan Curaçao. Ik heb eind april anderhalve week vakantie waarvan ik 6 dagen naar Curaçao ga. Heel leuk natuurlijk en wat het nog leuker maakt is dan Kim uit Peru over komt voor enkele daagjes! Het is een fijn gevoel om iemand weer te zien waar je je fijn bij voelt nadat je al een vrij lange periode “alleen” in het buitenland zit met onbekende mensen. Ik heb er enorm zin in en ik kijk er echt naar uit. Tevens bedenk ik me net dat ik jullie nog niet heb laten weten dat ik iedere dinsdagavond naar salsa les ga, in een club genaamd Soggy Dollar. Het is er altijd super gezellig en het wordt iedere les moeilijker en het voelt altijd echt alsof je gesport hebt als het klaar is. We leren de Cubaanse salsa hier en ik kijk elke week naar de dinsdagavonden uit!

Ik wil jullie nu even meenemen naar iets heftigs wat ik vandaag heb meegemaakt. Ik wil het hier morgen ook even met mijn begeleidster over hebben, want het doet me nog steeds veel. Ik heb een casus in mijn hoofd mee naar huis genomen in plaats van werk op werk te laten. Eén van de belangrijkste regels in Social Work: houdt werk en privé gescheiden. Vandaag kwam er een jonge moeder met haar 4 jarige zoontje naar ons kantoor om om hulp te vragen. Zij had geen werk en als gevolg daarvan geen geld om voor eten en drinken voor haar en haar zoontje te zorgen. Haar zoontje had al 2 dagen lang niet gegeten. Sinds orkaan Irma (september 2017) heeft ze tevens geen dak meer boven haar hoofd en sinds toen leeft ze hier en daar bij vrienden en familie. Maar die bron is langzamerhand ook uitgeput. Immers, de meesten op dit eiland zijn niet bepaald rijk en wanneer er ineens 2 mondjes extra te voeden zijn, lopen de kosten snel op voor iemand die daar niet op had gerekend. Dit kan je niet lang volhouden, ondanks de band die je hebt met diegene. Op het eiland bestaat geen voedselbank of een moeder kind opvang. Deze vrouw is geboren op een ander eiland en heeft geen legale papieren om hier op Sint Maarten te verblijven, wat maakt dat werk vinden moeilijk is voor haar. Daarnaast heeft ze lichamelijke klachten waardoor ze ook beperkt is in werk. Vader betaalt geen alimentatie voor het kind en kindertoeslagen etc bestaan niet op dit deel van het eiland. Hij heeft werk, geld en een dak boven zijn hoofd. Maar moeder en zoon helpen? Nee, geen sprake van. Vader laat de jonge moeder weten dat ze maar de prostitutie in moet gaan om voor haar zoontje te kunnen zorgen. Moeder heeft bij ons letterlijk de volgende zin uitgesproken: “Pak mijn kind alsjeblieft af en zorg dat het ergens terecht komt waar het te eten krijgt. Ik red mijzelf wel maar pak mijn kind alsjeblieft weg.” En deze woorden hebben me geraakt. We zijn met haar naar de Raad voor de Kinderbescherming geweest, om te vragen om een maatregel zodat zoontje in een kinderopvangtehuis geplaatst kan worden. Deze plaatsing kan namelijk alleen wanneer er een OTS (ondertoezichtstelling) van het kind is uitgesproken door de Rechter. Echter, de Raad voor de Kinderbescherming zit met de vraag: “Maar wie zegt dat moeder over 6 maanden (duur van de OTS) wel een dak boven haar hoofd heeft en inkomen om eten te kopen? En wie gaat de kosten van het kind in de opvang betalen? Nee, hier kunnen wij niet aan beginnen.” Hoewel in de jeugdzorg het kind, diens opvoeding en diens veiligheid centraal zou moeten staan, wordt dit hier aan de laars gelapt. Het voelt steeds meer alsof hulpverleners hier op het eiland doen en laten waar ze zin in hebben. Moeder komt vrijwillig aankloppen dat het niet goed met het kind gaat, ze mishandelt het niet maar er is sprake van verwaarlozing uit onmacht. En wat doet jeugdzorg hier? Hun hoofd omdraaien alsof er niks aan de hand is. Wij hebben voor moeder en zoon wat te eten gekocht en wat drinken, maar meer konden we nu niet voor ze betekenen. Niet alleen ik, maar ook mijn collega’s waren hier boos over. Dit soort casussen zouden niet moeten kunnen. Ik begin me steeds verwender te voelen als ik kom met oplossingen welke ik ken vanuit Nederland, maar welke ze op het eiland hier niet hebben. Moeder en zoontje staan weer op straat. Maar we geven niet op. We blijven zorgmeldingen sturen naar de Raad voor de Kinderbescherming (tevens algemeen meldpunt kindermishandeling hier op het eiland). Dat is het enige wat we voor nu kunnen doen.

Ik wens jullie voor nu een fijne nachtrust verder, want het is midden in de nacht bij jullie in Nederland. Ik heb rechts weer wat fotootjes toegevoegd, hoop dat jullie ze leuk vinden!

Groetjes!

Mijn ervaringen van de eerste week stage

Hoi allemaal!

Bij deze weer een kleine update van hoe het met mij gaat hier op Sint Maarten, ik zit er namelijk inmiddels alweer anderhalve week. Deze week ben ik begonnen met mijn stage en het eerste wat ik erover wil zeggen is dat ik súper lieve collega’s heb! Ze willen me aan alle kanten helpen en staan open voor wat ik hen te vertellen heb ....of hoe ik over de cliëntgesprekken denk. Dat is hier namelijk wel een dingetje en ik moet zeggen dat ik enorm geschrokken was over het eerste cliëntgesprek waar ik bij zat. Ik wil jullie een klein stukje uit mijn logboek laten lezen hierover:

“De jongen werd door de directrice uitgescholden, gekleineerd en vernederd. Ze zei hem letterlijk dat hij niets waard was. Er werd geen positief puntje genoemd en het gesprek was alleen maar negatief. Ik bespeurde een agressieve houding bij de directrice tegenover de leerling (…) ”

De situatie was namelijk als volgt: de gezinsvoogd van de leerling in kwestie moest naar school komen voor een gesprek met de schoolmaatschappelijk werker, de directrice en het kind zelf. De minderjarige zou namelijk van school worden getrapt terwijl dat deze school de laatste mogelijkheid voor hem zou zijn vanwege eerdere misdragingen. Het zou dus betekenen dat deze 14 jarige jongen geen middelbare school diploma meer zou kunnen halen met alle gevolgen voor in de toekomst van dien. De jongen zou regelmatig vechten op school, docenten bedreigen met messen, stenen gooien naar anderen en respectloos gedrag vertonen tegenover autoriteiten. Ik moet eerlijk toegeven, dat dit laatste mij niet verbaasd als je ziet hoe de directrice met hem om gaat. Mijn collega vertelde mij achteraf dat deze benaderingswijze normaal is in de Caraïben en ik hier simpel weg gezegd maar aan moest wennen, want verandering, dat zou niet mogelijk zijn. Ik schrok mij echt rot hiervan. Ik hield mijn hart vast voor het eerstvolgende cliëntgesprek welke de dag later zou volgen. Op een andere school weliswaar, dus ik had hoop dat dit anders zou verlopen. En jawel, gelukkig. Deze directrice had een rustige, vriendelijke en (voor ons Nederlanders) normale benaderingswijze. Ik was opgelucht, want dit betekende voor mij dat het gedrag van de eerste directrice dus écht niet normaal was. Voor mij betekent dit ook dat ik steviger in mijn schoenen zou staan mocht ik hier wat van zeggen als ik haar weer zie en zij opnieuw agressief in het gesprek is. Want dat is de vraag die mij het meest gesteld is wanneer ik dit verhaal aan vrienden of familie vertelde: wat heb ik gedaan? Heb je er toen iets van gezegd? Het antwoord hierop is nee. Nee, ik heb er niks van gezegd. Mijn collega was de gespreksleider en dit was het allereerste gesprek waar ik bij aanwezig was. Ik was er meer als observant aanwezig. Ik voelde mij op dat moment te verbaasd en geschokt over wat ik waarnam en te onzeker omdat ik niet actief meedeed aan het gesprek, dat ik er niets van heb gezegd. Het is de bedoeling dat ik over vrij korte tijd al zelf een caseload ga aanmaken, en ik heb er een wens / doel van gemaakt voor mijzelf om de directrice aan te spreken op haar gedrag mocht dit een volgende keer weer voorkomen. Ik vind niet dat schreeuwen en agressief gedrag vertonen ten goede komt aan een minderjarige welke zich in een problematische situatie bevind. Hiernaast heb ik ook verschillen gemerkt in de situatie rondom school, en daarmee bedoel ik hoe de school erbij staat en hoe mensen binnen komen. De scholen die ik tot nu toe heb gezien staan onder bewaking van enkele beveiligers, welke het op slot zittende hek voor je open maken mocht je een geldige reden hebben om binnen te komen. Je moet ten allen tijde legitimatie bijhouden, want jouw bezoek aan de school wordt geregistreerd, met tijdstip van binnenkomst en tijdstip van vertrek. Leerlingen komen niet binnen wanneer zij geen uniform aan hebben en worden ten allen tijde gefouilleerd door een van de beveiligers op mobiele telefoons en eventuele wapens. Het is niet dat ik me hier onveilig door voelde, maar het was een opvallend gegeven wat we in Nederland niet op een middelbare school tegen komen. Nou, genoeg over mijn stage, want ik heb ook leuke dingen meegemaakt en dit is wel het belangrijkste wat ik wilde vertellen over mijn stageplaats.

Zaterdag ben ik door een collega meegenomen naar de Franse kant van het eiland en oohhh wat zit ik toch op een mooi eiland! We hebben bijvoorbeeld een bezoekje gebracht aan de markt in Marigot, we zijn naar Fort Amsterdam geweest waar nog kanonnen staan van vroeger en ik heb de schade van orkaan Irma, welke in september 2017 over het eiland raasde, goed kunnen zien. Woningen, winkelketens, palmbomen; ze zijn nog niet allemaal zoals het hoort. Ik heb huizen gezien waarvan de deuren eruit waren gerukt, de ramen en kozijnen zaten er niet meer in en de dakplaten lagen er of helemaal af of gedeeltelijk. Op sommige plekken is er nog weinig aandacht besteed aan de wederopbouw, maar ik heb respect voor de moeite die de locals doen om het weer zoals vanouds te maken. De collega die mij rondleidde deze dag, vertelde mij ook uitgebreid over hoe zij de orkaan heeft meegemaakt, en ik kreeg er kippenvel van. En zij is niet de enige die haar verhaal erover kwijt wil. Ondertussen heb ik al meerdere mensen ontmoet welke uit zichzelf begonnen te vertellen over hoe zij de orkaan hebben overleefd. Ik raakte aan de praat met een vrouw welke naast mij zwom in de zee (echt heel random) en ineens kwamen we op de ingrijpende gebeurtenis van bijna twee jaar terug. Zij vertelde hoe haar man uit het huis werd meegesleurd en moest zwemmen voor zijn leven om te kunnen overleven. En ik heb hem gezien, deze sterke man leeft gelukkig nog. Ik heb in de afgelopen tijd nog nooit zoveel kippenvel gehad als deze afgelopen dagen dat ik op het eiland ben en deze verhalen hoor. Ik moet zeggen dat ik nog geen foto’s heb gemaakt van de verwoestingen van Irma, maar het hoort bij het eiland en deze zullen dan ook nog volgen.

Tot slot ben ik er deze week aan herinnerd hoe rijk ik wel niet ben. Rijk door de lieve ouders die ik heb die ik eindelijk eens via videobellen gezien heb na anderhalve week! Ik was blij hen te zien en het deed me echt goed. Ik heb ook mijn kat Minoes gezien en ik mis haar ook heel erg. Rijk ben ik ook door haar. Ze is echt een schat en ik vond het fijn om te zien dat ze het goed deed, want hier maakte ik mij zorgen over. Ik hoop mijn opa en oma nog eens te spreken via videobellen en mijn vriendinnen, want ook deze lieve mensen maken mij gelukkig. Het netwerk is hier niet altijd even goed, waardoor het niet altijd soepel gaat. Het beeld loopt vaak vast of het geluid doet het niet. Daarom zijn de momenten van elkaar zien uniek.

Lieve lezers, mijn verhaal voor deze week zit er weer op!

Ik hoop dat jullie het een leuk verhaal vonden en de toegevoegde foto’s waarderen!

Groetjes en liefs!

De eerste paar dagen in het tropische Sint Maarten

Lieve lezers,

Welkom op de Caraïben! Waar de stroom uitvalt als je je boodschappen in de supermarkt aan het doen bent of wanneer je je verhaaltje voor je lezers aan het typen bent.

Inmiddels ben ik enkele daagjes op het eiland en wat is het hier mooi! Ik heb nog vrij weinig gezien maar voor een kleine sfeer impressie heb ik wat foto’s voor jullie toegevoegd. Het is lastig om overal te komen als je, zoals ik, geen eigen auto hebt. Op het eiland rijden wel dollar busjes, dit zijn busjes die in de meeste plaatsen overal en nergens stoppen om je in of uit te laten stappen. Een ritje met de busjes kost slechts $1,50 en ze zijn makkelijk te herkennen door de kentekenplaten met “BUS” erop. Tot nu toe heb ik al best wat ritjes met deze busjes gemaakt, maar vanaf mijn woning naar de eerstvolgende plek waar de busjes rijden, is het helling op helling af zo’n 25 tot 30 minuten lopen. Ik kan je vertellen dat dit met gemiddeld 28 tot 30 graden best pittig is. Blaren worden me hierbij niet gespaard ? . De Caribische rijstijl is, om het maar even zo te zeggen, vrij apart. Je rijdt als je daar zin in hebt, je geeft voorrang als je daar zin in hebt en je neemt voorrang als je daar zin in hebt. Zie je een bekende, dan toeter je en stop je midden op straat om een praatje te maken ondanks dat zich achter jou een file aan het creëren is. Je toetert ook als je iemand voorrang wilt geven of wanneer je iemand wilt bedanken als je voorrang hebt gekregen. Heb je haast, dan haal je toch lekker alle auto’s in op de strook van de tegenliggers, want die stoppen toch wel voor jou. Wil je invoegen, maar het is erg druk? Dan gooi je gewoon je auto ergens midden op de weg, maakt niet uit of je daarbij andere verkeersdeelnemers hindert, want dan moet er wel gestopt worden voor jou. Ach, weet je, het werkt. In Nederland zou het allemaal niet werken maar zoals ze hier zeggen: als je kan rijden op Sint Maarten, kan je over de hele wereld rijden.

De eerste dag dat ik aan kwam had ik heel wat tegenslagen. Afgezien van dat mijn appartement niet was wat mij beloofd was, deed ook mijn pinpas het niet. Gelukkig had ik de credit card van mijn ouders mee, want tot op heden heb ik nog steeds geen succes ermee ondanks dat “Pinnen in het Buitenland” aan staat. Volgens de bank in Nederland zou de pas gewoon moeten werken, maar helaas. Het appartement waar ik terecht ben gekomen voldeed niet aan wat ik gereserveerd had. Allereerst wilden ze me in een tweepersoonskamer zetten terwijl ik duidelijk een eenpersoonskamer gereserveerd had en vriendelijkheid of behulpzaamheid was ver te zoeken. Ten tweede was het gehele appartementencomplex, vanaf de ingang al, compleet afgevallen en niet al te schoon. De airco’s zijn allemaal verroest en het zwembad ligt vol met viezigheid zodat deze aangeboden luxe door niemand gebruikt wordt. En dan zal je net zien: je contactpersoon die dit allemaal zo mooi geregeld heeft, neemt de telefoon niet op. Ach, al met al is het gelukkig goed gekomen en is mijn appartement acceptabel. Hiernaast heb ik wat andere studenten leren kennen, wat natuurlijk super fijn is. Ik kan het vrij goed met hen vinden en ik heb wat aanspraak.

Gisteren heb ik een kennismaking gehad op mijn stageplaats. Zoals in Nederland normaal is, was ik zo’n 10 minuten van tevoren aanwezig. Ik had natuurlijk moeten weten dat dit niet slim zou zijn, want 20 minuten na de afgesproken tijd (en dus 30 minuten te hebben gewacht), kwam ook de directrice van mijn stageplaats aan op kantoor. Top. Het gesprek kon dan eindelijk beginnen nadat ze eerst al haar spulletjes had opgeruimd en al haar collega’s goedemorgen had gezegd. Het gesprek verliep uiteindelijk heel goed. Het is een super vriendelijke vrouw en ze was super erg geïnteresseerd in wat ik doe en al heb gedaan. Uiteindelijk hebben we bijna anderhalf uur gezeten en dat betekent dat ze 3 kwartier te laat was voor haar meeting. Maar ach, druk maakte ze zich hier niet om, want tja deze afspraak liep nu eenmaal uit en ze had zelfs nog tijd om even koffie te halen voor ze naar de vergadering zou gaan. Goed, om maar even aan te geven hoe erg ik moet wennen aan de Caribische stijl hierzo. Maandag is mijn eerste stagedag en ik ben erg benieuwd. Ik ben door mijn directrice en een collega erop gewezen dat het intens werk is en ik heftige casussen zal meemaken. Voor degenen die niet precies weten wat ik ga doen; ik ga in de gezinsvoogdij stage lopen. Dit houdt in dat wanneer de Kinderrechter een ondertoezichtstelling heeft uitgesproken over een kind, omdat er sprake was van verwaarlozing, mishandeling of zelfs seksueel geweld, ik naar de situatie van het kind ga kijken en deze weer naar / in een veilige situatie probeer te zetten. Ik zal uithuisplaatsingen meemaken, crisissituaties en nog veel meer. Ik weet dat het werk wat ik ga doen heftig kan zijn, maar afgezien van dat het me erg interessant en leerzaam lijkt, zie ik het tegelijkertijd als een uitdaging. Ik heb erg veel zin om hier aan de slag te gaan en ik ben benieuwd wat ik tegen ga komen.

Sinds afgelopen donderdag is de Heineken Regatta begonnen op het eiland. Van overal op de wereld komen er zeilers met hun boten om hier aan de grote wedstrijd mee te doen. In de avonden is het dan groot feest. Vanavond komt bijvoorbeeld Fatman Scoop, en morgen komen Shermanology en the Jacksons. Donderdag ben ik al even een kijkje wezen nemen en het was wel echt super leuk moet ik zeggen.

Nou, wat een bof, mijn verhaal is af en de stroom is weer aan. Voor hoelang, dat zal me benieuwen ….wat zeg ik, hij is alweer uit. Wel geweldig dit. Goed, mijn verhaaltje zal ik uploaden zodra alles het weer doet. Voor nu: slaap lekker allemaal, want de meesten van jullie zullen al wel slapen in Nederland. Remember: het is hier 5 uur vroeger!

Heel veel liefs!

Samantha

Nog 5 weekjes voor mijn vertrek

Lieve lezers,

Het is bijna zo ver! Sinds ik te horen heb gekregen dat ik de optie heb om voor mijn studie enkele maanden naar het buitenland te gaan, was deze gedachte niet meer uit mijn hoofd te slaan. Nu, in het 3e leerjaar is het zo ver: ik ga naar Sint Maarten! Maanden lang ben ik al aan het voorbereiden en nu de vliegtickets zijn geboekt, komt het steeds dichterbij. Paspoort, check. Goeie reisverzekering, check. Verblijf, check. Afscheid nemen van familie, che….. ehm, nee. Alhoewel ik over enkele weekjes al de lucht in ga voor 4,5 maand, wil ik hier nog niet aan denken. Dit zal het meest lastige zijn van alles. Met mijn ouders ben ik heel hecht en Minoes, mijn kat, zou ik het liefst ook meenemen. Ik zie er tegenop om afscheid van hen te nemen, maar de gedachte dat het maar voor tijdelijk is en niet voor altijd, zorgt dat ik deze gevoelens als iets minder heftig ervaar. Het is een grootse investering in mijzelf en in mijn toekomst, en daar doe ik het dan ook voor.

Alhoewel ik het heel spannend vind allemaal, kijk ik er toch heel erg naar uit. Ik hoop een fijne periode tegemoet te gaan.

Via deze blog zal ik jullie regelmatig op de hoogte houden van hoe het met mij gaat in de periode dat ik weg ben! Ik ga nu weer even verder met dingetjes regelen ;-) Tot snel!

Liefs,

Samantha

P.S. Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal op mijn pagina staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail achter te laten in de rechter kolom!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens mijn reis naar Sint Maarten, waar ik voor enkele maanden mijn stage zal uitvoeren in de gezinsvoogdij voor mijn studie Social Work. Vanaf nu zal je hier regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! 

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter! Hou mij ook op de hoogte van hoe het met jullie gaat!

Leuk dat je met me meereist! ;-)